اس ام اس های ایرانسل در آینده ای نزدیک! (آخر خنده)

جدیدترین اخبار حوادث ایران و جهان

چگونه درحوادث هوایی زنده بمانیم؟

حوادث دردناكی حین پرواز هواپیماها رخ می‌دهند كه نمونه‌های آن در كشور ما به‌وفور دیده می‌شود. با این حساب فکر می کنید هنوز هم می توان به سفرهای هوایی اعتماد کرد و با هواپیما راهی گشت و گذار شد؟ پاسخ این سؤال به 2دلیل بدون شك مثبت است؛ اول اینكه حوادث هوایی بسیار نادر بوده و رخ‌دادن آنها در شرایط معمولی بعید به‌نظر می‌رسد. چون براساس گزارش انجمن بین‌المللی حمل‌ونقل هوایی در میان هر 2/1‌میلیون پرواز تنها یك حادثه رخ می‌دهد.

دلیل دوم این است كه حوادث هوایی معمولا در هنگام بلند شدن یا فرود آمدن هواپیما رخ می‌دهند؛ یعنی زمانی كه هواپیما به سطح زمین نزدیك بوده و سرعت پایینی دارد این حوادث رخ میدهد و به همین دلیل خلبان در چنین شرایطی قدرت مانور بیشتری برای نجات هواپیما و سرنشینان آن دارد. در مقابل، حوادث مرگبار هوایی،در میانه پرواز و در اثر اختلالات جدی مكانیكی یا برخورد هوایی رخ می‌دهند.

مشخصات فنی هواپیمای بدون سرنشین RQ-170

یک روز صبح، چنگیزخان مغول و درباریانش برای شکار بیرون رفتند. همراهانش تیرو کمانشان را برداشتند و چنگیزخان شاهین محبوبش را روی ساعدش نشاند. شاهین از هر پیکانی دقیق تر و بهتر بود، چرا که می توانست در آسمان بالا برود و آنچه را ببیند که انسان نمی دید…
آن روز با وجود تمام شور و هیجان گروه، شکاری نکردند. چنگیزخان مایوس به اردو برگشت، اما برای آنکه ناکامی اش باعث تضعیف روحیه ی همراهانش نشود، از گروه جدا شد و تصمیم گرفت تنها قدم بزند.

بیشتر از حد در جنگل مانده بودند و نزدیک بود خان از خستگی و تشنگی از پا در بیاید. گرمای تابستان تمام جویبارها را خشکانده بود و آبی پیدا نمی کرد، تا اینکه رگه ی آبی دید که از روی سنگی جاری بود. خان شاهین را از روی بازویش بر زمین گذاشت و ظرف نقره ی کوچکش را که همیشه همراهش بود، برداشت. پرشدن ظرف مدت زیادی طول کشید، اما وقتی می خواست آن را به لبش نزدیک کند، شاهین بال زد و جام را از دست او بیرون انداخت.
چنگیز خان خشمگین شد، اما شاهین حیوان محبوبش بود، شاید او هم تشنه اش بود. جام را برداشت، خاک را از آن زدود و دوباره پر کرد.
اما جام تا نیمه پر نشده بود که شاهین دوباره آن را پرت کرد و آبش را بیرون ریخت. چنگیزخان حیوانش را دوست داشت، اما می دانست نباید بگذارد کسی به هیچ شکلی به او بی احترامی کند، چرا که اگر کسی از دور این صحنه را می دید، بعد به سربازانش می گفت که فاتح کبیر نمی تواند یک پرنده ی ساده را مهار کند.
این بار شمشیر از غلاف بیرون کشید، جام را برداشت و شروع کرد به پر کردن آن. یک چشمش را به آب دوخته بود و دیگری را به شاهین. همین که جام پر شد و می خواست آن را بنوشد، شاهین دوباره بال زد و به طرف او حمله آورد. چنگیزخان با یک ضربه ی دقیق سینه ی شاهین را شکافت.
ولی دیگرجریان آب خشک شده بود. چنگیزخان که مصمم بود به هر شکلی آب را بنوشد، از صخره بالا رفت تا سرچشمه را پیدا کند. اما در کمال تعجب متوجه شد که آن بالا برکه ی آب کوچکی است و وسط آن، یکی از سمی ترین مارهای منطقه مرده است. اگر از آب خورده بود، دیگر در میان زندگان نبود. خان شاهین مرده اش را در آغوش گرفت و به اردوگاه برگشت. دستور داد مجسمه ی زرینی از این پرنده بسازند و روی یکی از بال هایش حک کنند:
یک دوست، حتی وقتی کاری می کند که دوست ندارید، هنوز دوست شماست.
و بر بال دیگرش نوشتند:
هر عمل از روی خشم، محکوم به شکست است.

میدان جنگ می تواند میدان دوستی نیز باشد اگر نیروهای دو طرف میدان به حقوق خویش اکتفا کنند . نادر شاه افشار



سکوت شمشیری بوده است که من همیشه از آن بهره جسته ام . نادر شاه افشار



تمام وجودم را برای سرفرازی میهن بخشیدم به این امید که افتخاری ابدی برای کشورم کسب کنم . نادر شاه افشار



باید راهی جست در تاریکی شبهای عصیان زده سرزمینم همیشه به دنبال نوری بودم نوری برای رهایی سرزمینم از چنگال اجنبیان ، چه بلای دهشتناکی است که ببینی همه جان و مال و ناموست در اختیار اجنبی قرار گرفته و دستانت بسته است نمی توانی کاری کنی اما همه وجودت برای رهایی در تکاپوست تو می توانی این تنها نیروی است که از اعماق و جودت فریاد می زند تو می توانی جراحت ها را التیام بخشی و اینگونه بود که پا بر رکاب اسب نهادم به امید سرفرازی ملتی بزرگ . نادر شاه افشار

بشقاب یکی ازوسایل جدانشدنی از آشپزخانه است که به منظور صرف غذا و گاهی مقاصد تشریفاتی و تزئینی به کار می رود .این ظرف از ابتدای پیدایش آن تاکنون انواع واقسام و کاربردهای گوناگونی در زندگی بشر داشته است .اما بر اساس شواهدی که باستان شناسان ارائه کرده اند بشقاب ها از ابتدا به این شکل نبوده اند. آنچه برای باستان شناسان در زمینه تاریخچه ی بشقاب غذاخوری ومیوه خوری جالب است این است که بشقاب ها باتوجه به تجربه های به دست آمده از هر ملیتی تغیرات فراوانی داشته اند که این خود تحقیقات فراوانی را می طلبد..

بشقاب های چوبی:

قدیمی ترین بشقاب هایی که باستان شناسان کشف کرده اند به صورت صفحات چوبی بوده است که به انسان های اولیه که در دوران کهن زندگی می کردند تعلق دارند، اما این صفحات چوبی نیز انواع و اقسام گوناگونی داشته که از آن جمله می توان به صفحات چوبی خیلی صاف و یا خیلی گود اشاره کرد. باستان شناسان معتقدند انسانهای اولیه در پی تجربیاتی که از ساختن این صفحات بدست آورده اند، تولید این صفحات را ادامه داده اند.

بشقاب های فلزی:
درحدود یک میلیون سال قبل از میلاد مسیح رومی ها فلزی را کشف کرده اند این نوع فلز سبب شد تا در ساختن وسایلی همچون بشقاب نیز مورد استفاده قرار گیرد. درسال های بعد رومیان این فلزات را با استفاده از سنگ های تیز وچکش تراش داده اند و طرح های مختلفی را روی بشقاب ها در آوردند که زیبایی خاصی به آنها می داد.

بشقاب هایی با جنسی ناشناخته:
باستان شناسان ظروفی را از جنس خاصی شبیه به سرامیک پیدا کردند که این نوع ظروف تنها تفاوتی که با سرامیک دارد این است که در کنار آتش داغ می شود وحالت ذوب شدن به خود می گیرد. البته باستان شناسان هنوز درباره ی جنس این نوع بشقاب باهم اختلاف نظر دارند.
بشقاب های سفالی:
قدیمی ترین بشقاب های سفالی که باستان شناسان موفق به یافتن آنها شده اند مربوط به هزار دهم بیش از میلاد و در محدوده بین النحرین است. این مساله نشان می دهد که وقتی انسانهای اولیه از خوردن غذا در ظروف چوبی و سنگی به تنگ آمده اند، به سفال روی گردانده اند.

تولید بشقاب های جدید در جهان:
درسال 1286 میلادی شرکت تاپ تولید کننده ظروفی از جمله بشقاب های غذاخوری ومیوه خوری درلندن بشقاب هایی راتولید کرد که روی آن طرح هایی ازگل های مختلف طبیعت مانند مریم و آقاقیا طراحی شده بود این نوع بشقاب ها به دلیل جدید بودن شان بسیار مورد توجه مردم لندن قرار گرفتند اما بشقاب های جدید به دلیل بی کیفیت بودند دیگر مورد استقبال قرار نگرفت واین شرکت ورشکست شد.
درسال 1545 فردی که اهل محله) توروپز) درشهر پارس بود اقدام به تولید بشقاب هایی کرد که به شکل های مختلفی از جمله مربع مستطیل بود این بشقاب ها درجهان تا امروز ادمه یافت.

جالب است درباره ی نام بشقاب بدانید:
بشقاب واژه ای ترکی است، (بش) به معنی خالیو (قاب) به معنی ظرف است در گذشته در پارسی به بشقاب دوری می گفتند .امروزه نیز همچنان در پارسی محلی بشقاب بزرگ را دوری می گفتند .در قدیم به واژی بشقاب های بزرگ لبه دار را دوری ،پردل ورکابی می گفتند. در پارس بشقاب سفالی و سوپ خوری (سکر یا سکوره واسکر،سکرجه) بشقاب بزرگ زکنج و بشقاب کوچک بزمک، بشقاب کشیده دیس، بشقاب چوبی چیپین و بشقاب تبرگ گرباک نامیده می شود.

نظر بده